Η στιγμή της εκτόνωσης, του ξεσπάσματος, εμπεριέχει μιαν αίσθηση αναντικατάστατη. Ένα πολύτιμο βίωμα γνωστό σε όσους ανθρώπους κλήθηκαν να υπομείνουν εξευτελισμούς, μαρτύρια, τον αβάσταχτο πόνο της ανημποριάς, της αδυναμίας να αναχαιτήσεις μία εχθρική υπέρτερη δύναμη. Αυτές τις στιγμές σφίγγεις την πληγωμένη υπόληψή σου στις χούφτες σου, όπως τη φωτογραφία ενός αγαπημένου νεκρού, τα δόντια σου ραγίζουν από τον χείμαρρο αναθεματισμών που αγωνιά να ξεχυθεί. Κηλιδώνοντας ό,τι βάρβαρα σε καθιστά αόρατο, βρίσκεις προσωρινό καταφύγιο στις μύχιες σκέψεις και τα υποχρεωμένα να σιγάσουν συναισθήματα, αναπαράγοντας μια μονάχα φράση: “Δε θα ξεχάσω”. Και όποιος δεν ξεχνά, δεν αφανίζεται. Συνεχίζει να υποβόσκει, μέχρι τη στιγμή της θυελλώδους επανεμφάνισης. Μέχρι το επόμενο ξέσπασμα. Και τότε όλα διατρανώνουν θριαμβευτικά μιαν ακλόνητη πεποίθηση: Πάντα είμαστε εδώ · ήμασταν, είμαστε και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε για να είμαστε.
Όσο μεγαλύτερη η αποφασιστικότητα με την οποία οχυρώνεται το εξεγερμένο πρόσωπο στα χαρακώματα της μνήμης, τόσο πιο συνταρακτικό το αποτέλεσμα της επανεμφάνισής του στον αισθητό κόσμο, σε πείσμα όσων επιδίωκαν την εξάλειψή του. Εκείνο το όμορφο βράδυ στη Νέα Σμύρνη θύμισε μέρες και νύχτες γλυκιές κι αγριεμένες, αυθεντικές κι επιβλητικές, πύρινες και κολασμένες. Ακόμα περισσότερο θύμισε πως, αν οργανωθούμε και πιστέψουμε στις επαναστατικές μας δυνάμεις, μπορούμε να επιτύχουμε τα πάντα. Κυκλοφορούμε το παρόν αφισάκι ως μια απειροελάχιστη συμβολή στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και στη σύνδεση του νήματος των στιγμιοτύπων του κοινωνικού πολέμου. Στιγμιότυπα ενδεδειγμένα προκειμένου να μοιραστούμε το τι μας πνίγει, τι εχθρευόμαστε · προκειμένου ν’ αφήσουμε μια δέσμευση και μιαν υπόσχεση για μια συνεπή και αξιοπρεπή συνέχεια.
Να αναζητήσουμε το δικό μας “βορειοδυτικό πέρασμα”, από τη συγκράτηση στο ξέσπασμα, και από το ξέσπασμα στην οργανωμένη συστηματική παρουσία.
Δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους που προφυλακίστηκαν έκτοτε, κατηγορούμενοι για την επίθεση στο κατασταλτικό σακί σάρκας και (χυμένου) αίματος. Άμεση αποφυλάκιση των αιχμαλώτων της Νέας Σμύρνης.
Δεν ξεχνάμε τους βασανισμούς των εξεγερμένων στους δρόμους και στα κρατητήρια, ως μια απόπειρα των μπασκίνων να ανακτήσουν λίγο απ’ το πληγωμένο τους γόητρο. Μόνη απάντηση: Η συνέχιση της επιθετικής πρακτικής.
Consumimur Igni – Συμβούλιο για τη διατήρηση της μνήμης
Μήνυμα προς κάθε ανθρώπινο σκουπίδι που φορά τη ρουφιανοστολή: Ποτέ σου μην ξεχάσεις το βλέμμα του συναδέλφου σου όταν βρισκόταν οριζοντιωμένος στην άσφαλτο της Νέας Σμύρνης. Ποτέ σου μην τον ξεχάσεις, όπως τον “ξέχασαν” πίσω οι συνάδελφοί του. Αυτή είναι η ουσία σας κάτω απ’ τη στολή και τη φαινομενική παντοδυναμία σας, είστε ευάλωτα και δειλά ανθρωπάρια, πρώτη γραμμή της πολεμικής μηχανής ενός κόσμου ηθικά και αξιακά ξεπεσμένου, που θα πέσει όπως ο “συνάδελφος” αν πολλαπλασιαστούν τα παραδείγματα των ανθρώπων που αντιστέκονται και παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.
«Καμία θλίψη δεν αξίζει για τα φέρετρα που θ’ αρχίσουν να παρελαύνουν. Οι αστυνομικοί δεν έχουν ούτε όνομα, ούτε ηλικία, έχουν απλώς το βαθμό και τον υπηρεσιακό τους αριθμό. Γι’ αυτό, όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι κι αυτοί δεν είναι “ωραίοι” χωρίς μια τρύπα στη μέση.» – ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ