Τετάρτη τις πρώτες πρωινές ώρες αναρτήσαμε δύο πανό για τους συλληφθέντες στην Ιταλία ως κατηγορούμενος για μέλη της FAI-IRF. Ένα στο Πολυτεχνείο και ένα στα Προπύλαια.
Ακολουθεί κείμενο κριτικής και στοχασμού με αφορμή τα γεγονότα.
“Λίγο πριν το τέλος”
Πρώτες πρωινές ώρες 6 Σεπτέμβρη με τα μαντρόσκυλα της Ιταλικής αστυνομίας στον γνωστό άθλιο, μα συνάμα τιμητικό σε σχέση με το ανάστημα τους, ρόλο, κρούουν ακάλεστοι τις πόρτες 30 διαφορετικών σπιτιών σε όλη την επικράτεια της Ιταλίας αναζητώντας ύποπτους για συμμετοχή σε δράσεις της FAI – IRF. Η αστυνομική επιχείρηση με την κωδική ονομασία “scripta manent” ( τα γραπτά μένουν ) καταλήγει στην φυλάκιση πέντε προσώπων(Αlessandro,Mario,Anna,Daniele,Danilo) πέρα από τις επιπλέον κατηγορίες με τις οποίες φορτώθηκαν οι Nicola Gai και Afredo Cospito έγκλειστοι ήδη από το Σεπτέμβρη του 2012 για τον τραυματισμό του Roberto Adinolfi, δράση την οποία είχαν αναλάβει ως πυρήνας Όλγα FAI – IRF.
Η θέση που διατηρούμε απέναντι στην κοινωνία και το κράτος ως διαμεσολαβητή και όργανο κωδικοποίησης των σχέσεων που αποτυπώνονται στο εσωτερικό της προηγούμενης δεν προδιαθέτει τον απαραίτητο χώρο για τον σχηματισμό αισθημάτων απορίας η αιφνιδιασμού ως απόρροια των κινήσεων της καταστολής. Παρόλ’ αυτά ορισμένες συνθήκες που λειτούργησαν ως στέρεο έδαφος για την ανάπτυξη της επιχείρησης αυτής δεν θα μπορούσαν παρά να μας αφήσουν εμβρόντητους απέναντι σε πρακτικές που έως τώρα, παρά την γνώση πάνω στην πιθανότητα εφαρμογής τους, δεν είχαμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε ποτέ. Αυτές ακριβώς οι συνθήκες που ο κάθε εξεγερμένος οφείλει να θέσει στο μικροσκόπιο της κριτικής του και να αναλύσει διεξοδικά αποφεύγοντας την σύγκρουση με αερόλιθους γεγονότων και φτάνοντας στο προφανές και γι΄αυτό καλά συγκαλυμμένο από το σύγχρονο θέαμα γεγονός πως η αναδιάρθρωση των δομών του κεφαλαίου οδηγεί σε αδιέξοδο κλασσικούς μα συγχρόνως σκουριασμένους μηχανισμούς συσσώρευσης του, των οποίων η χρόνια φθορά απαιτεί για την λειτουργία τους όλο και μεγαλύτερες ποσότητες κρέατος. Η ιστορία τους στο κάτω κάτω είναι ικανή να μας προδιαθέσει για τους πρώτους στόχους που θα αποτελέσουν τα θηράματα για την αναβολή μιας αναπόφευκτης κατάρρευσης.
Με μια πρόχειρη ματιά στα γεγονότα παρατηρούμε πως οι κατηγορίες για τις οποίες ασκήθηκε δίωξη στους συλληφθέντες αφορούν επιθέσεις που είχαν πραγματοποιηθεί έως και 15 σχεδόν χρόνια στο παρελθόν, έχοντας πλέον φτάσει στους έσχατους μήνες του 2016. Με μία σπασμωδική, επιφανειακή και εμπρόθετη ματιά στα δρώμενα, που αναζητά μέσω της αφήγησης αναγνώριση στη σφαίρα της πολιτικής αξίας και των διαμεσολαβημένων ανταγωνισμών που εκφράζονται εντός της θα μας ήταν εύκολο να κάνουμε λόγο για αναβαθμισμένες κατασταλτικές επιχειρήσεις απέναντι στους ορκισμένους εχθρούς του κράτους ή για σύγχρονο ολοκληρωτισμό και απόλυτο αστυνομικό έλεγχο. Αυτές οι αναλύσεις όμως εμμένοντας στο αρχαϊκό δίπολο αντίσταση-καταστολή ενώ θα παρείχαν τον απαραίτητο χώρο για ρεμβασμούς στα αχανή πελάγη της θεαματικής υποκουλτούρας, δεν θα προσέθεταν κανένα εργαλείο στην φαρέτρα μας για μια ουσιαστική επίθεση στις δομές του κράτους και της κοινωνίας, αφού πέραν της φαινομενικότητας οι αναρχικοί δεν αποτελούν τον αιώνιο υπονομευτή του κράτους, ούτε το κράτος σε συνάρτηση με την καταστολή, την λυσσαλέα επίθεση ενάντια στους φορείς μιας αόριστης ελευθερίας που μόνο το ίδιο είναι ικανό να εγγυηθεί, μέσα από την διαρκή υπόσχεση της έκθλιψης του. “Πέρα από το κράτος υπάρχει η ελευθερία”. Μια ελευθερία σημασιοδοτημένη από την ιστορική ήττα του απελθόντως κυρίαρχου. Μια μελλοντική προοπτική εμφορούμενη από την παρούσα εποπτεία στον περιορισμό που σμιλεύουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί απλοϊκά δια της παρουσίας τους. Μία ανάγκη για εγκατάσταση στα πλαίσια λόγου που προυποθέτουν την σύγκρουση και των δύο. Της καταστολής ως μονοπώλιο της βίας από το νομιμοποιημένο παρόν, το οποίο καλλιεργεί στους κόλπους του τον έτερο πόλο. Την αντίσταση ως κινητήρια δύναμη της ιστορίας. Μιας ιστορίας που ποτέ δεν μας εμπεριέχει.
Δίχως όμως να επιθυμούμε να μακρηγορήσουμε, θα υπεισέλθουμε στις λεπτομέρειες των γεγονότων, στρέφοντας την προσοχή μας καθ΄ ολοκλήρου στους τρόπους με τους οποίους εκδηλώνεται η καταστολή, προδιαθέτοντας μας για τις εξελίξεις που διαφαίνονται στο άμεσο μέλλον. Γραφολογικές ταυτοποιήσεις, τεχνολογικός έλεγχος, υπερμεγεθημένα και ταξινομημένα αρχεία σε αναβαθμισμένους υπολογιστές, προσωπικό ειδικευμένο στην εγκληματολογία και στην χαρακτηροανάλυση είναι λίγα μόνο από τα όπλα που το κράτος προτίθεται να εξαπολύσει ενάντια σε όποιον σκοπεύει να παρεκκλίνει από τα σύγχρονα ασταθή όρια της νομιμότητας. Παρατηρώντας όμως σχολαστικότερα τα μέσα που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές υπηρεσίες και οι αντιτρομοκρατικές, διαβλέπουμε πως δεν πρόκειται για το στοιχείο εκείνο που θα μας αφήσει άφωνους, ξεπερνώντας τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις μας όσον αφορά τις δυνατότητες ενός τεχνικά εξοπλισμένου κράτους. Ο νέος παράγοντας στου οποίου την ανάλυση θα αναδυθούν οι πιθανότητες για μια ουσιαστικότερη ματιά στις συγκυρίες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, οφείλει να αναζητηθεί αλλού. Το επιζητούμενο αλλού είναι η ζέση και η επιμονή με τις οποίες οι αρχές τείνουν να διώκουν και στην συνέχεια να τιμωρούν τους παραβάτες που δεν καταβάλλονται από τις αδιάλειπτες απειλές, μένοντας αγέρωχοι απέναντι στα πλήγματα που δέχονται ως συνέπειες της επιλογής τους να αποστατήσουν. Η όλο και εντεινόμενη αυτή εμμονή μας οδηγεί σε δύο συμπεράσματα για τις τάσεις της καταστολής τα οποία αν και εκ πρώτης όψεως παρουσιάζονται αλληλοαποκλειόμενα ή αυτοαναιρούμενα, στην πραγματικότητα αλληλοσυμπληρώνονται υπό την στέγη της κρίσης του έθνους-κράτους ως μηχανισμού παραγωγής λόγου, με απότοκο τον κλυδωνισμό του από τις κρούσεις των απαιτήσεων συσσώρευσης επιμέρους κεφαλαίων. Από την μία πλευρά παρατάσσεται η ιστορικά αποδεικνυόμενη και διαρκώς επαληθευόμενη παραδοχή της επεκτατικής φύσης της καταστολής, η οποία τείνει να καταλαμβάνει το παραμικρό στρέμμα ανοχύρωτου χώρου από τον οποίο απουσιάζουν οι αντιστάσεις, ενώ στον αντίποδα παρατηρούμε τα ανερυθρίαστα αντίποινα της κρατικής μηχανής να ξεσπούν πάνω σε όσους τολμούν να προασπίσουν με οποιονδήποτε υπονομευτικό για την εξορθολογισμένη κοινωνία τρόπο, την επιθυμία τους για ανυπακοή και άρνηση.
Τι είναι αυτό που συμβαίνει; Το συμπέρασμα δεν επιδέχεται διάψευση. Η καταστολή επιτείνει την πίεση της ανεξαιρέτως των αντιδράσεων που συναντά. Συλλογισμός ο οποίος είναι προσιτός στον καθένα που δεν στοχεύει το υπάρχον χρησιμοποιώντας ιδεολογικούς διόπτρες ή δεν παραδίδει τον εαυτό του στις χιμαιρικές αφηγήσεις κινηματικών σκέλεθρων. Απομακρύνοντας τους συνήθεις βαυκαλισμούς που αρέσκονται να παρουσιάζουν το αυτοαποκαλούμενο αναρχικό κίνημα ως πρωταρχική πηγή κινδύνου για το κράτος, επαναφέρουμε στην μνήμη μας μια πρόταση του Μarcuse, ο οποίος το 1967 μελετώντας τα πρώτα δείγματα παρακμής του αρχετυπικού έθνους-κράτους, την ώρα που συντελούταν η μετάβαση του στη νέα του μορφή ουδετεροποιημένου κεφαλαίου και πλήρως εκκοσμικευμένου, απρόσωπου μηχανισμού. Αυτή η παρατήρηση τον είχε οδηγήσει στην διατύπωση προς υπεράσπιση της πολιτικής βίας πως: “Η ενίσχυση αυτή ( της βίας του κράτους ) γίνεται πάντα, ακόμα κι αν αποφεύγουμε την αντιμετώπιση.” Τι είναι αυτό όμως που μοιάζει να μας διαφεύγει και οδηγεί το κράτος σε μια απροϋπόθετη αναβάθμιση του κατασταλτικού του ρόλου; Η απάντηση είναι ίσως ιδιαίτερα απλή. Το έθνος-κράτος αποστερείται των ιδιωμάτων που το καθιστούσαν αποδεκτό μηχανισμό δια της εκπροσώπησης και προδήλως πλέον λαμβάνει τα χαρακτηριστικά ουδέτερου μηχανισμού, με τον ρόλο του να περιορίζεται σε μια τυπική δύναμη εγγύησης της ομαλής ροής του χρήματος και την θρέψη των προσδοκιών αριβιστών της επαγγελματικής πολιτικής οι οποίοι εναλλάσσονται ταχύρρυθμα βάσει των ονειρώξεων που διακατέχουν το ευνουχισμένο πλήθος. Ακόμα και το κράτος σαν κεφάλαιο συνθλίβεται στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, αξιοποιημένο σχεδόν αποκλειστικά ως πεδίο τζογαρίσματος, φιλοξενώντας τις προβλέψεις διεθνών οικονομικών οίκων και διατηρώντας το ελάχιστο κεφάλαιο που οφείλει να θυσιαστεί για την ενίσχυση κατασταλτικών μηχανισμών αλλά και την κυκλική καλλιέργεια ψευδών αμφισβητήσεων, στενά συνυφασμένων με τις ανάγκες συσσώρευσης και κίνησης του χρήματος. Αυτή η ουδετεροποίηση του ηθικά και αξιακά σε συνδυασμό με την έκδηλη μεροληψία του οικονομικά το φέρνουν στο χείλος της καταστροφής, αδυνατώντας πλέον να εκπροσωπήσει τον οποιονδήποτε καθώς μετατρέπεται σε έρμαιο χτικιάρικων αφηγήσεων, καταδικασμένων σε μια σύντομη κανιβαλιστική παρουσία για τις αναπαραστάσεις πολεμικών συρράξεων. Η καταστολή είναι η μόνη εναλλακτική που του απομένει ώστε να δηλώσει την πελιδνή του παρουσία. Σε αντιδιαστολή λοιπόν με του ανεκρίζωτους, θυμικούς ισχυρισμούς ανδρείκελων τα οποία νιώθουν την θλιβερή τους φύση να καταρρέει μαζί με ότι έως τώρα εξασφάλιζε και προυπόθετε την συνέχεια τους, η καταστολή και η τιμωρία είναι η άμυνα ενός πληγωμένου θηρίου ή με μεγαλύτερη ακρίβεια ο υπερκαινοφανής ενός άστρου καθώς σβήνει οριστικά.
Η αμείλικτη αντιμετώπιση που αναμένουμε από τα σύγχρονα κράτη δεν θα ‘πρεπε να μας ποδηγετήσει σε ταυτολογικές ατραπούς ενός νοήματος που είναι καταδικασμένο υπό οποιαδήποτε συγκυρία να διασώζεται. Οι αναρχικοί θα οπλιστούν και θα γίνουν επικίνδυνοι όχι για να ρίξουν το κράτος αλλά αντιθέτως το κράτος θα αδυνατεί να επιβιώσει εκτός του καθεστώτος πολιτικής υποπλασίας στο οποίο αναπαράγεται και το οποίο απειλείται όταν τα πρόσωπα αρνούνται έμπρακτα και ένοπλα την ετερονομία της μαζικής κοινωνίας έχοντας ως στόχο να κατασκευάσουν στο τώρα, στην καθημερινότητα, στην βιωμένη προσωπικά εμπειρία, σχέσεις που αποσαρθρώνουν τα θεμέλια της εξορθολογισμένης πολιτικής. Η μεταρσίωση που αποφέρει η ατομική μας εξέγερση, γνωρίζουμε πως αποτελεί την επιτομή μιας λησμονημένης επικοινωνίας και της χαμένης γλώσσας του κοινού, αυθεντικού βιώματος, αδιόρατης σύνδεσης με πολλούς ανώνυμους συντρόφους ανά τον κόσμο. Συντρόφους των οποίων η θέληση να μετατρέψουν τον αφηρημένο κυκλικό χρόνο της εμπορευματικής κοινωνίας σε έναν ωρολογιακό μηχανισμό, σε μια ρώσικη ρουλέτα μεταξύ θριάμβου της ζωής η την πλήρη καταδίκη της, σε ένα φλερτ με τις πιθανότητες που ακύμαντα επιπλέουν στην επιφάνεια της χλιαρής αστικής ζώνης, δεν θα μπορούσε να μας αφήσει ασυγκίνητους.
Ενάντια σε όλους και σε όλα, δύναμη σε όσους οπλίζουν τις αρνήσεις τους απέναντι στην κανονικότητα.
Δύναμη στους Alessandro, Marco, Nicola, Alfredo, Anna, Daniele και Danilo που διώκονται για υποθέσεις της FAI-IRF.
Για την πραγματοποίηση της κατάρρευσης
Αναρχική Σύμπραξη – Consumimur Igni
