Χειρονομίες αλληλεγγύης στους 3 συλληφθέντες για την απαλλοτρίωση στο ΑΧΕΠΑ

“Η απαλλοτρίωση πόρων είναι απαλλοτρίωση στιγμών ζωής / Αλληλεγγύη σε Γ. Δημητράκη, Κ. Σακκά & Δ. Συριανού”

“Αναφερόμενοι στην άρνηση εργασίας, αυτή είναι που κάνει εφικτή την απαγκίστρωση του Επαναστάτη απο την συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς ωστε να είναι κύριος της ζωής του και να μπορεί να διαθέτει απερίσπαστα το χρόνο και όλο του το είναι στο πόλεμο ενάντια στο σύστημα. Είναι μια αντιπρόταση στο σήμερα, μια αξιοπρεπής επιλογή που δεν θα μπορούσε παρα να έβρισκε την θέση της ανάμεσα σε μια πλειάδα πρακτικών που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι άνθρωποι του ευρύτερου ανατρεπτικού- επαναστατικού χώρου.”
Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών – Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Όταν το κεφάλαιο θεμελιώνει την οικουμενική του κυριαρχία στη διασπορά ενός αισθήματος σεβασμού για την ιδιοκτησία, και υποταγής στη μισθωτή εργασία (ως απαραβίαστη προϋπόθεση για την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας), τότε η απαλλοτρίωση πόρων μετατρέπεται σε καίριο επαναστατικό πλήγμα ακριβώς στον πυρήνα του.

Όσοι μιλούν για επανάσταση χωρίς να επιτίθενται στον νόμο της αξίας, την ιερότητα της ιδιοκτησίας, την ευτέλεια της μισθωτής σκλαβιάς και την κανονικότητα της εμπορευματικής κυκλοφορίας, αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν στο απυρόβλητο την καρδιά του κόσμου του κεφαλαίου. Η επίθεση στις παραπάνω πραγματικότητες, εντός των οποίων η τάση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης γίνεται πιο έκδηλη, διόλου τυχαία συνδέει ανθρώπους με πολύ διαφορετικές θεωρητικές αφετηρίες, οξύνοντας τις επαναστατικές προοπτικές. Δεν εκφράζουμε καμία εγγύτητα με άτομα που μνησίκακα συνταυτίζονται με θεσμικές ρητορικές, δικαιολογώντας την αυτομόλησή τους με γνωστές ευτράπελες προφάσεις, όπως «οι πρακτικές αυτές είναι μάταιες, αυτοκαταστροφικές και ατελέσφορες».

Η απαλλοτρίωση είναι η φωνή της εξέγερσης στο εδώ και στο τώρα. Αποτελεί μια μορφή συνολικής κριτικής και ρήξης με τις υπάρχουσες αξίες, και η εφαρμογή της θα συνεχίσει να συντονίζει τα βήματα των εξεγερμένων ανά τον κόσμο. Αν το κεφάλαιο μας διαχωρίζει, τότε μοναδική ευκαιρία να να το διαλύσουμε είναι η ενοποίηση των αρνήσεών μας σε κοινές προοπτικές.

Το μεσημέρι της 12ης Ιούνη 2019, σε απόπειρα απαλλοτρίωσης χρηματαποστολής που θα ανεφοδίαζε ΑΤΜ στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, στη Θεσσαλονίκη, αιχμαλωτίζονται οι σύντροφοι Γιάννης Δημητράκης και Κώστας Σακκάς, και η συντρόφισσα Δήμητρα Συριανού. Στα media αλωνίζουν τρομο-σενάρια περί «επαναστατικών ταμείων» ή «προπαρασκευαστικής κίνησης για τρομοκρατική ενέργεια», με την αντιτρομοκρατική να ενορχηστρώνει όλες αυτές τις ρητορικές. Ως μια ελάχιστη χειρονομία αλληλεγγύης με τα τρία αιχμάλωτα συντρόφια μας, κάποιο απ’ τα προηγούμενα βράδια κρεμάσαμε πανό και γράψαμε συνθήματα στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής.

Δύναμη στους αναρχικούς απαλλοτριωτές της χρηματαποστολής στο ΑΧΕΠΑ

Consumimur Igni
Συμβούλιο για τους σκοπούς της ανάφλεξης

ΥΓ.1: Να σταθούμε ανάχωμα στις φρονηματικές διώξεις που υφίστανται 20 πρώην και νυν πολιτικοί κρατούμενοι, με αφορμή την αλληλεγγύη που έδειξαν στον αναρχικό σύντροφο Ντίνο Γιαγτζόγλου, κατά τη βίαιη μεταγωγή του στη Λάρισα τον Φλεβάρη του 2018. Ο μαζικός ξεσηκωμός εντός του κολαστηρίου, καθώς και τα κείμενα που εξέφραζαν αλληλεγγύη, σηματοδότησαν την εκκίνηση δίωξης -έναν χρόνο αργότερα- με χαρακτηριστικά που ξεκάθαρα στοχοποιούν τα επαναστατικά φρονήματα. Στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας, ενάντια στα καθεστώτα εξαίρεσης.

ΥΓ.2: Γλυκιά λευτεριά και παντοτινή για τον αναρχικό δραπέτη Γιάννη Μιχαηλίδη. Κράτα γερά σύντροφε.

 

Για τον Σπύρο Δραβίλα, 4 χρόνια μετά

Είναι φορές που δε νιώθουμε τα χεληδόνια
πώς πετούν πάνω απ’ τα σκυφτά κεφάλια μας.

Είναι φορές που δε νιώθουμε τις σφαίρες
πώς πετούν δίπλα απ’ τα πρόσωπά μας τα μουντά.

Κάπου κάπου δεν κατανοούμε το βάρος του κορμιού
που πέφτει κι αγκαλιάζει το χώμα όπως οι ρίζες των ψηλότερων δέντρων.

Και πόσο μοιάζουν οι σταγόνες του αίματος μ’ αυτές της καταιγίδας.

Είναι η σκιά των πεύκων κι αυτός ο ήλιος από πίσω που μας γαληνεύουν,
κι αυτό το αίμα κι αυτή η σιωπή που σπέρνουν ρίγη και θύελλες,
κι αυτός ο θάνατος που, όσο μας τυραννά, άλλο τόσο μας λευτερώνει.

Γιατί τη στιγμή που κοιτάς κατάματα τον θάνατο,
είναι κι η στιγμή που τον καθαιρείς.

Και τότε, τα πιο ψηλά βουνά δε φτάνουν να σμιλέψουν τ’ όνομά σου,
οι πιο βροντερές ιαχές δεν είναι ικανές να αντηχήσουν το μεγαλείο σου,
η λέξη Ζωή φαντάζει μικρή για να χαρακτηρίσει την ύπαρξή σου,
κι ο πιο περίτεχνος λόγος φτωχότατος για να περιγράψει το σθένος και την ομορφιά σου.

Στις 29 Μάη του 2015, ο Σπύρος Δραβίλας πέταξε μακριά μας. Κι αναρωτιόμαστε από τότε, πώς γίνεται να μας συντροφεύει συνεχώς. Το ίδιο που αναρωτηθήκαμε και για τον Λάμπρο, και για τον Μάουρι, και για τον Σεμπάστιαν, και για όλες αυτές τις πανέμορφες άγριες υπάρξεις που τραβήξανε τον δρόμο χωρίς επιστροφή, για όλες αυτές τις ευγενείς ψυχές που έπεσαν επιστρατεύοντας όλη τους τη δύναμη στη διελκυστίνδα του κοινωνικού πολέμου.

Ο Σπύρος Δραβίλας έζησε ως απαλλοτριωτής, ως αρνητής της μισθωτής σκλαβιάς. Μπροστά στην επιλογή του να πουλήσει το σώμα και τον χρόνο του για ψίχουλα και να ενταχθεί αρμονικά στη σχέση υποτιμημένης μίσθωσης της ανθρώπινης εργασίας, επέλεξε να οργανωθεί και να δράσει αντιπαραγωγικά, απαλλοτριώνοντας τον πλούτο απ’ τα χέρια των εκμεταλλευτών. Η απαλλοτρίωση πόρων είναι επί της ουσίας απαλλοτρίωση του προσωπικού χρόνου και της προσωπικής κίνησης, απελευθέρωση στιγμών ζωής. Μιας ζωής που ο Σπύρος αρνήθηκε να παραδόσει σιδεροδέσμια στα ένοπλα καθάρματα της κρατικής καταστολής, που τον περικύκλωσαν σε σπίτι στη Νέα Αγχίαλο Βόλου, παρέα με τον Σπύρο Χριστοδούλου και τον Γρηγόρη Τσιρώνη, σε οργανωμένη επιχείρηση για τη σύλληψή τους. Δραπέτευσε, ανηφόρησε τα σκαλοπάτια της αιώνιας λύτρωσης, έφυγε με το κεφάλι ψηλά πατώντας τη σκανδάλη.

Η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε προηγουμένως -πώς γίνεται τα αδέρφια που φύγανε μακριά μας να μας συντροφεύουν συνεχώς- είναι απλή: Το σώμα αυτών των ανθρώπων είναι και σώμα μας, τα συναισθήματά τους είναι και δικά μας. Ο πόνος τους για τον πόνο που γεννά αυτός ο κόσμος είναι και πόνος δικός μας. Ο θάνατός τους είναι και θάνατός μας, κι η Ζωή τους είναι και ζωή μας. Οι ταπεινές πατημασιές μας στα ξέφωτα που βαδίσαμε, καταπίνουν η μία την άλλη, γίνονται ένα. Κι οι συνειδήσεις μας συναντιούνται εκεί που ανθίζει η εξεγερμένη αξιοπρέπεια. Ενάντια στην επιβολή, την υποτέλεια, την ιδιώτευση, τον φιλοτομαρισμό, την έσχατη αποξένωση. Ενάντια στην Οικονομία, τα Κράτη και κάθε μορφή διάχυτης εξουσίας.

Εκείνο το μεσημέρι, 4 χρόνια πριν, ο Σπύρος δεν έδωσε τέλος στη ζωή του. Μόνο άρπαξε την πένα της ιστορίας, την πότισε στο αίμα του και χάραξε τ’ όνομά του στην επαναστατική μνήμη. Σπύρο, δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ούτε και τους λόγους που όπλισαν το χέρι σου. Η 29η Μάη είναι μέρα μνήμης. Κάθε μέρα είναι μέρα πολέμου. Και η τιμή στη μνήμη των πεσόντων μας είναι η συνεπής συνέχιση του πολέμου αυτού.

Μια τεράστια αγκαλιά στον Σπύρο Χριστοδούλου

Δύναμη και συντροφικούς χαιρετισμούς στον Γρηγόρη Τσιρώνη

ΔΡΑΒΙΛΑΣ ΠΑΡΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΔΟΜΑΧΙΑ,
ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΛΗΣΤΕΙΑ

Consumimur Igni
Συμβούλιο για τους σκοπούς της ανάφλεξης