Tag: φυλακές

Ο έγκλειστος κομμουνιστής επαναστάτης, Δημήτρης Κουφοντίνας, ξεκίνησε στις 8 Ιανουαρίου απεργία πείνας, διεκδικώντας με όπλο το σώμα του τη μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο σύντροφος εξέτιε στον Κορυδαλλό για χρόνια την ποινή του για τη συμμετοχή του στην Ε.Ο. 17 Νοέμβρη. Μεταφέρθηκε στις αγροτικές φυλακές Βόλου, όπου και παρέμεινε για δυόμιση χρόνια. Στις 22 Δεκεμβρίου του 2020, έπειτα από εντολή του εμετικού καθάρματος που ακούει στο όνομα Σοφία Νικολάου, γ.γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής, απήχθη και οδηγήθηκε στις πειθαρχικές φυλακές Δομοκού.

Ως κίνηση έμπρακτης αλληλεγγύης προς τον Δημήτρη Κουφοντίνα, στις 16 Ιανουαρίου ξεκίνησαν απεργία πείνας οι σύντροφοι Νίκος Μαζιώτης και Γιάννης Δημητράκης, κρατούμενοι στις φυλακές Δομοκού, και στις 18 Ιανουαρίου οι σύντροφοι Βαγγέλης Σταθόπουλος και Πολύκαρπος Γεωργιάδης, κρατούμενοι στις φυλακές Λάρισας.

Η παρούσα απεργία πείνας είναι συνολικά η πέμπτη που διεξάγει ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Η κατάσταση υγείας του είναι ιδιαίτερα βεβαρυμένη. Και οι κρατικοί ιθύνοντες επιστρατεύουν τη ρητορική: «Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται, ο Κουφοντίνας ζητά ειδική, προνομιακή μεταχείριση» · γεγονός που σαφέστατα ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Για την παρούσα κυβέρνηση, ειδικά, και τον θλιβερό ρεβανσισμό της, ο σύντροφος αποτελεί ιστορικό στοίχημα, και η ενδεχόμενη εξόντωσή του αποτελεί παράσημο και δικαίωση. Κατανοώντας πως οι μέρες περνούν, πως τα περιθώρια στενεύουν και τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά των πολιτικών, κοινωνικών και κινηματικών φορέων είναι περιορισμένα και δε δύνανται να παράξουν επαρκή πίεση στο κράτος για να ικανοποιήσει το αίτημα του συντρόφου, θεωρούμε καθήκον μας να βγούμε μπροστά, να δημιουργήσουμε γεγονότα, να ριζοσπαστικοποιήσουμε τις βλέψεις και τις απαντήσεις μας, να οικειοποιηθούμε επιθετικές πρακτικές, να προκαλέσουμε κόστος.

«ἄν εἶν᾿ ὁ λάκκος σου πολύ βαθύς,
χρέος μὲ τὰ χέρια σου νὰ σηκωθεῖς»
Κώστας Βάρναλης

Η φυλακή στον σύγχρονο κόσμο αποτελεί έναν μη-τόπο. Μία κόγχη βαρβαρότητας αρχαϊκής φύσης εντός ενός κόσμου τυφλωμένου από την έπαρση της προόδου, έτοιμου να υποδεχτεί τις συνέπειες των τελεολογικών του οραμάτων. Οι φυλακισμένοι και οι φυλακισμένες, μολονότι δέχονται διαρκώς μια θεσμικά νομιμοποιημένη απανθρωποποίηση, γίνονται κοινωνοί των δήθεν ανθρωπιστικών αφηγημάτων μέσω μιας ψευδούς τυπικής αβρότητας, η οποία εν τέλει υποτιμά τη θέση τους και αμαυρώνει την περηφάνια τους. Τα πολιτικά και κοινωνικά τους δικαιώματα φυλάσσονται σχολαστικά στον κόρφο τους ως σύμβολα μιας δυνητικής ανάκτησης της υπόληψής τους και της ανθρωπινότητάς τους. Παράλληλα, ο κρατικός μηχανισμός αρέσκεται να επιδεικνύει ευθαρσώς στα εμετικά μέσα διασποράς του λόγου του την κατοχύρωση αυτών των δικαιωμάτων ως ακλόνητη ένδειξη της παντοδυναμίας του, διαθέτοντας πλήρη εξουσία πάνω στο ανθρώπινο σώμα και την ηθική του ποδηγέτηση. Μπρος στην καθολική ισχύ του κρατικού λεβιάθαν και του σωφρονιστικού του συστήματος να ενοχοποιεί, να αθωώνει, να τιμωρεί και να συγχωρεί, η πραγματική συγκρουσιακή δομή της κοινωνίας αποκρύβεται και λησμονείται. Οι φυλακισμένοι φαντάζουν απλώς τα απολωλότα πρόβατα, τα εξαχρειωμένα κτήνη, το ξένο σώμα το οποίο θα φροντίσει να αξιολογήσει και να διαχειριστεί ο ένδοξος κρατικός μηχανισμός. Η φυλακή καταχωρείται στη συνείδηση των περισσοτέρων ως ένας παρά φύσιν τόπος, ξένος, απροσπέλαστος για το υγιές και εύρυθμο κοινωνικό σώμα, ενώ οι φυλακισμένοι καθίστανται τα μιάσματα μιας άχραντης “συλλογικότητας” από την οποία ξέπεσαν, είτε από λάθος, είτε ένεκα της “φύσης” τους. Μοναδικός τρόπος επανένταξης: η διαρκής μετάνοια.

Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις των πολιτικών κρατουμένων; Ακριβέστερα, τι γίνεται στις περιπτώσεις των αμετανόητων ειλικρινών εχθρών του καθεστώτος; Των συνειδητοποιημένων υπονομευτών του; Ήτοι, όσων εκλαμβάνουν την αιχμαλωσία τους ως μια ακόμη συνέπεια του προσωπικού τους αγώνα, και όχι ως αποτέλεσμα μιας κακιάς στιγμής ή μιας φευγαλέας τρέλας; Τι γίνεται με όσους και όσες από την πρώτη στιγμή της φυλάκισής τους γνώριζαν πως βρίσκονται στα χέρια ενός εχθρού, και όχι ενός “αυστηρού πατέρα”; Με όσες και όσους θέλησαν, παίζοντας στα ζάρια της μοίρας την καταδίκη τους, να επιτύχουν την καταδίκη των κυρίαρχων αφηγήσεων; Τι ανασύρει στο φως της δημοσιότητας η αδιάψευστη εικόνα ενός αιχμαλώτου πολέμου -και όχι ενός τυχαίου φυλακισμένου- και τι σημαίνει αυτή για ένα κοινωνικό σύστημα ερειδόμενο στις αυτάρεσκες διακηρύξεις περί “τέλους της ιστορίας και των επαναστατικών προοπτικών”; Τι σημαίνει σήμερα η υπόθεση του Δημήτρη Κουφοντίνα, και πώς βαραίνει στα ενδότερα του αναρχικού χώρου, του πιο σταθερού και μαχητικού, τα τελευταία χρόνια, υπονομευτή της αστικής κοινωνίας;

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει κατορθώσει, εν μέσω γενικευμένης εξάλειψης των οποιωνδήποτε εναπομεινάντων συγκρουσιακών στοιχείων και επαναστατικών επιδιώξεων του μεγαλύτερου τμήματος της αριστεράς και ευρύτερα των κοινωνικών κινημάτων, να θυμίζει -δια της αμετανόητης στάσης του- το εφικτό του αγώνα για έναν κόσμο διαφορετικό. Η περίπτωσή του επαναφέρει συχνά στις αντιλήψεις των ανθρώπων την πραγματική, παρότι άφατη στο υπάρχον πλαίσιο, φύση του εγκλεισμού. Διατρανώνει πως επρόκειτο περί ενός πρωταρχικά πολεμικού μέσου, επιστρατευμένου για την κατάπνιξη, πειθάρχηση και τιμωρία όσων αντιδρούν ενάντια στο εκάστοτε καθεστώς, και ύστερα ακολουθεί ο οποιοσδήποτε άλλος καλλωπιστικός ορισμός της. Ενώ οι έγκριτοι έμμισθοι παπαγάλοι ιδρώνουν καθημερινά να διαφημίζουν διαπιστευτήρια αναφορικά με την ανθρώπινη και μη εκδικητική λειτουργία του πολιτεύματος, ο Δημήτρης Κουφοντίνας εξακολουθεί να αποδεικνύει τι σημαίνει να είναι κάποιος αιχμάλωτος πολέμου. Αντιστρέφει τους όρους, μετατρέποντας τη δική του επιμελημένη εξόντωση σε εξόντωση των επιμελημένων ψεμάτων των παραδεδεγμένων κυρίαρχων λόγων περί ξεπεράσματος δήθεν παρωχημένων ανταγωνισμών και συγκρουσιακών ροπών.

Επαναστάτες κρατούμενοι, όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας, είναι εδώ για να θυμίζουν πως δεν έχουν παραδωθεί ακόμα όλα τα όπλα στα χέρια του κράτους. Πως οι μητροπολιτικές ζούγκλες φιλοξενούν αγνές μαχήτριες και πιστούς πολεμιστές που αρνούνται να ενδώσουν στις διαδιδόμενες ειδήσεις ότι “ο κοινωνικός πόλεμος τελείωσε”. Διακηρύτουν σε απαράκαμπτους τόνους πως οι φυλακές δε χτίστηκαν μόνο για να τρομοκρατήσουν διαμέσου της αφτιασίδωτης προβολής του πόνου και της περιθωριοποίησης, αλλά περισσότερο για να αποσιωπήσουν πίσω από το θέαμα της τιμωρίας κάτι ιδιαίτερα άβολο για τους διακόνους της Τάξης: ότι δεν παίζουν μπάλα μόνοι τους, ότι οι ανταγωνισμοί συνεχίζονται και ότι δεν είναι οι μόνοι με αυτήν την επίγνωση. Γι’ αυτό θέλουν να εξοντώσουν και να βασανίσουν τον επαναστάτη Δημήτρη Κουφοντίνα · όχι ως έγκλειστο, αλλά ως εχθρό και μισητό αιχμάλωτό τους. Επειδή ο πόλεμος για την ανατροπή του καπιταλισμού παραμένει πάντα επίκαιρος και ζωντανός όσο υπάρχουν σώματα έτοιμα να ριχθούν στη φωτιά ως προσάναμμα για την καταστροφή του.

Γνωρίζοντας λοιπόν πως ο Δημήτρης Κουφοντίνας αποτελεί έναν αιχμάλωτο πολέμου, και όχι ένα παραστρατημένο παιδί έτοιμο να δεχτεί τον “στοργικό” σωφρονισμό των διεστραμμένων ειδημόνων της κρατικής μηχανής, πώς θα μπορούσαμε να μη σταθούμε δίπλα του και σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στους αναξιοπρεπείς τιμωρούς του; Το δοκιμαζόμενο σώμα του αποτελεί προέκταση του δικού μας, για δύο λόγους, άρρηκτα συνυφασμένους μεταξύ τους: Αφενός, η απεργία πείνας, όντας το μοναδικό και ύστατο μέσο ενός φυλακισμένου μαχητή, αποκτά δύναμη από την κινητοποίηση που είναι σε θέση να δημιουργήσει εκτός των τειχών προκειμένου να ασκήσει πίεση στο αντίπαλο στρατόπεδο. Αφετέρου, η δύναμή μας ως πόλος εκτός των τειχών εξαρτάται ζωτικά από τον σεβασμό, τη στήριξη και την αλληλεγγύη που είμαστε σε θέση να εξασφαλίσουμε στους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες αυτής της μετωπικής σύγκρουσης. Εξάλλου, μην ξεχνώντας πως η διαμόρφωση των κοινωνικών συσχετισμών αποτελεί έναν αδιάκοπο πόλεμο, επιβάλλεται να καταλαβαίνουμε πως η δύναμη μιας στρατιάς κρίνεται από τη δυνατότητά της να υπερασπιστεί τους πεσόντες και τους αιχμάλωτους της. Αντιμαχόμενες πλευρές εν καιρώ πολέμου διατηρούσαν προσχηματικές ευγένειες και αμοιβαίο σεβασμό μόνο με την επίγνωση της τροτώτητάς τους και την ανασφάλεια μπρος στο ενδεχόμενο της ήττας τους. Αντιθέτως, κάθε πρόσχημα κατέρρεε συνήθως μόλις μία πλευρά αισθανόταν πως έσφιγγε με βεβαιότητα την νίκη στα χέρια της.

Η κρισιμότητα του παρόντος διαδραματιζόμενου αγώνα οφείλει να τοποθετήσει σε μια απόμερη άκρη τα όποια πιθανά θεωρησιακά και/ή στρατηγικά χάσματα που πιθανώς να υφίστανται σε σχέση με τον κομμουνιστή επαναστάτη Δημήτρη Κουφοντίνα. Οι διεκδικήσεις του είναι και δικές μας. Το σώμα του είναι και δικό μας. Διότι γνωρίζουμε πως κάθε ενεργό υποκείμενο στον πόλεμο για τη συντριβή του κόσμου του κεφαλαίου, δύναται να βρεθεί στη θέση του Δημήτρη Κουφοντίνα, δύναται να βρεθεί αιχμάλωτη ή αιχμάλωτος στα χέρια του εχθρού και της στρατιωτικής του μηχανής. Δε θα υπήρχε λοιπόν μεγαλύτερο λάθος από το να επιβεβαιώσουμε στο κράτος πως έχει την ευχέρεια και την άνεση να εξασκεί απρόσκοπτα την εκδικητική του μανία πάνω στους πολέμιούς του. Μόνο ανάχωμα απέναντι σε μια τέτοια δυστοπική εξέλιξη: ο φόβος που είμαστε σε θέση να προκαλέσουμε στις τάξεις των εχθρών μας.

Να αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος, να νιώσουν τα καθάρματα του αστυνομοδικαστικού συμπλέγματος την οργισμένη μας ανάσα.

Νίκη στην απεργία πείνας του κομμουνιστή επαναστάτη Δημήτρη Κουφοντίνα.

Να ικανοποιηθεί άμεσα το αίτημά του για μεταγωγή στις φυλακές Κορυδαλλού.

Σινιάλα δύναμης και αλληλεγγύης στους Ν. Μαζιώτη, Γ. Δημητράκη, Π. Γεωργιάδη και Β. Σταθόπουλο.

ΠΙΣΤΗ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ

ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ

Consumimur Igni
Σύμπραξη για την οργάνωση της εκδίκησης

“Η απαλλοτρίωση πόρων είναι απαλλοτρίωση στιγμών ζωής / Αλληλεγγύη σε Γ. Δημητράκη, Κ. Σακκά & Δ. Συριανού”

“Αναφερόμενοι στην άρνηση εργασίας, αυτή είναι που κάνει εφικτή την απαγκίστρωση του Επαναστάτη απο την συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς ωστε να είναι κύριος της ζωής του και να μπορεί να διαθέτει απερίσπαστα το χρόνο και όλο του το είναι στο πόλεμο ενάντια στο σύστημα. Είναι μια αντιπρόταση στο σήμερα, μια αξιοπρεπής επιλογή που δεν θα μπορούσε παρα να έβρισκε την θέση της ανάμεσα σε μια πλειάδα πρακτικών που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι άνθρωποι του ευρύτερου ανατρεπτικού- επαναστατικού χώρου.”
Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών – Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Όταν το κεφάλαιο θεμελιώνει την οικουμενική του κυριαρχία στη διασπορά ενός αισθήματος σεβασμού για την ιδιοκτησία, και υποταγής στη μισθωτή εργασία (ως απαραβίαστη προϋπόθεση για την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας), τότε η απαλλοτρίωση πόρων μετατρέπεται σε καίριο επαναστατικό πλήγμα ακριβώς στον πυρήνα του.

Όσοι μιλούν για επανάσταση χωρίς να επιτίθενται στον νόμο της αξίας, την ιερότητα της ιδιοκτησίας, την ευτέλεια της μισθωτής σκλαβιάς και την κανονικότητα της εμπορευματικής κυκλοφορίας, αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν στο απυρόβλητο την καρδιά του κόσμου του κεφαλαίου. Η επίθεση στις παραπάνω πραγματικότητες, εντός των οποίων η τάση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης γίνεται πιο έκδηλη, διόλου τυχαία συνδέει ανθρώπους με πολύ διαφορετικές θεωρητικές αφετηρίες, οξύνοντας τις επαναστατικές προοπτικές. Δεν εκφράζουμε καμία εγγύτητα με άτομα που μνησίκακα συνταυτίζονται με θεσμικές ρητορικές, δικαιολογώντας την αυτομόλησή τους με γνωστές ευτράπελες προφάσεις, όπως «οι πρακτικές αυτές είναι μάταιες, αυτοκαταστροφικές και ατελέσφορες».

Η απαλλοτρίωση είναι η φωνή της εξέγερσης στο εδώ και στο τώρα. Αποτελεί μια μορφή συνολικής κριτικής και ρήξης με τις υπάρχουσες αξίες, και η εφαρμογή της θα συνεχίσει να συντονίζει τα βήματα των εξεγερμένων ανά τον κόσμο. Αν το κεφάλαιο μας διαχωρίζει, τότε μοναδική ευκαιρία να να το διαλύσουμε είναι η ενοποίηση των αρνήσεών μας σε κοινές προοπτικές.

Το μεσημέρι της 12ης Ιούνη 2019, σε απόπειρα απαλλοτρίωσης χρηματαποστολής που θα ανεφοδίαζε ΑΤΜ στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, στη Θεσσαλονίκη, αιχμαλωτίζονται οι σύντροφοι Γιάννης Δημητράκης και Κώστας Σακκάς, και η συντρόφισσα Δήμητρα Συριανού. Στα media αλωνίζουν τρομο-σενάρια περί «επαναστατικών ταμείων» ή «προπαρασκευαστικής κίνησης για τρομοκρατική ενέργεια», με την αντιτρομοκρατική να ενορχηστρώνει όλες αυτές τις ρητορικές. Ως μια ελάχιστη χειρονομία αλληλεγγύης με τα τρία αιχμάλωτα συντρόφια μας, κάποιο απ’ τα προηγούμενα βράδια κρεμάσαμε πανό και γράψαμε συνθήματα στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής.

Δύναμη στους αναρχικούς απαλλοτριωτές της χρηματαποστολής στο ΑΧΕΠΑ

Consumimur Igni
Συμβούλιο για τους σκοπούς της ανάφλεξης

ΥΓ.1: Να σταθούμε ανάχωμα στις φρονηματικές διώξεις που υφίστανται 20 πρώην και νυν πολιτικοί κρατούμενοι, με αφορμή την αλληλεγγύη που έδειξαν στον αναρχικό σύντροφο Ντίνο Γιαγτζόγλου, κατά τη βίαιη μεταγωγή του στη Λάρισα τον Φλεβάρη του 2018. Ο μαζικός ξεσηκωμός εντός του κολαστηρίου, καθώς και τα κείμενα που εξέφραζαν αλληλεγγύη, σηματοδότησαν την εκκίνηση δίωξης -έναν χρόνο αργότερα- με χαρακτηριστικά που ξεκάθαρα στοχοποιούν τα επαναστατικά φρονήματα. Στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας, ενάντια στα καθεστώτα εξαίρεσης.

ΥΓ.2: Γλυκιά λευτεριά και παντοτινή για τον αναρχικό δραπέτη Γιάννη Μιχαηλίδη. Κράτα γερά σύντροφε.

 

“Τρικυμισμένες φουρτούνες ζώνουν τις αρματωμένες ψυχές
που αλυχτάνε μες στα ερημωμένα πελάγη του ζόφου και της αλλοτρίωσης
Κολασμένες ιαχές αντηχούν απ’ τα μουσκεμένα βάθια
των μίζερων νεκροπόλεων που εμμονικά καταπίνουν κάθε τι ζωντανό κι ευγενές
Ένα άνθος τραβά τον δρόμο του ν’ αγγίξει τον ζωογόνο ουρανό
Ένα άνθος ποτισμένο από δάκρυα άχυτα και βουβές κραυγές
Άνθος αγκαλιασμένο από βλέμματα αποφασισμένα και σιωπές συνετές
Από ‘κείνες τις σιωπές που μαρτυρούν πως δε χρειάζεται πολλά λόγια η αξιοπρέπεια
παρά μόνο επιλογές ζωής και κεφάλι ψηλά
Μάτια φωτισμένα απ’ τον ήλιο της αιώνιας απόδρασης
Αισθήσεις φλογισμένες απ’ το πρωτοσπινθήρισμα της αιώνιας λευτεριάς”

ΣΠΥΡΟ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Νίκη στην απεργία πείνας του αναρχικού Σπύρου Χριστοδούλου
Ο αγώνας του συντρόφου είναι και αγώνας μας
Να είμαστε δίπλα του μέχρι τέλους
Να μην ξεχνάμε τον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται

“Ο πόλεμος μαίνεται / Δύναμη στον αναρχικό Ντίνο Γιαγτζόγλου”

Ἀγάπη πάντοτε κι ἀγῶνας θὰ σὲ πλάθουν καὶ θὰ δίνουν
νόημα στὸν πυρετὸ τῆς ὕπαρξής σου
Βύρων Λεοντάρης

Θεωρώντας τα επίμαχα για μας γεγονότα ήδη γνωστά στο κοινό της απεύθυνσής μας, αποφεύγουμε την τόσο στείρα απλή καταγραφή τους. Εξάλλου ποτέ δεν έλειψαν οι επιτετραμμένοι για ομόλογες δραστηριότητες, έχοντας φθάσει σε σημείο πλέον να θεωρείται μία απαραίτητη ειδίκευση στη διαδικασία αναπαραγωγής της επικαιρότητας. Εμείς, δε ζηλέψαμε ποτέ τους συγκεκριμένους ρόλους, μιας και έναντι της ενημέρωσης ή της διάδοσης των ειδήσεων επιδείξαμε υπερβάλλοντα ζήλο στην ερμηνεία και την εκτροπή τους. Γνωρίζουμε πως ο σύντροφός μας Ντίνος Γιαγτζόγλου βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 21 και δίψας από τις 25 του μηνός, στον απόηχο εισβολής ανδρείκελων της ΕΚΑΜ στο κελί του και βίαιης μεταγωγής του στις φυλακές της Λάρισας. Τώρα θέλουμε να μάθουμε τον προσήκοντα τρόπο απάντησης. Επιθυμούμε να δώσουμε στα αστυνομικά δελτία, στα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τα εμπρόθετα ρεπορτάζ των 8, άφθονο υλικό για επεξεργασία, ανάλυση και διακίνηση, παρότι εμείς θα αποφύγουμε περιτέχνως κάθε συνδρομή στο έργο τους. Στηρίζουμε τις αναρχικές δράσεις αλληλεγγύης και τα σινιάλα συνενοχής στον αιχμάλωτο σύντροφο και με περίσσεια περηφάνια χαιρετίζουμε όλους τους ανώνυμους αδερφούς που, εντείνοντας τις εχθροπραξίες, διατηρούν πυρακτωμένα τα σχέδιά μας, θωρακίζοντάς τα ενάντια στην πλημμυρίδα της ματαιότητας.

Κανείς δε θα μας σώσει απ΄την έρημο
Μόνον αυτή στον εαυτό μας την υπόσχεση
πως θα πεθάνουμε εχθροί
Όρκο στη ζωή
Όσο υπάρχουν εκείνοι που χάνονται
για τους σκοπούς εκείνης
που άλλοι είπαν υπόθεση
κι εμείς ανάφλεξη.

στις συνωμοσίες που πέθαναν στη γέννα
σε ‘κείνους που λείπουν
σ’ όσους αιχμαλωτίστηκαν
σε ‘κείνους που δεν ξεχνούν
το χρώμα της φωτιάς

Semper Fi

Consumimur Igni
Συμβούλιο για τους σκοπούς της ανάφλεξης

Υ.γ: Να στηρίξουμε την Πορεία της Τρίτης 27/2 στις 6.00μμ

Μία απ΄αυτές τις νύχτες του Ιούνη περιπλανηθήκαμε σε γειτονιές της Αθήνας στιγματίζοντας τους καμβάδες του σιγανού μητροπολιτικού πολέμου με συνθήματα, αχρηστεύοντας κάμερες βανδαλίζοντας εκκλησίες, κρεοπολεία, τράπεζες και λοιπά βδελυρά σημεία.

Οι απανταχού τυβενοφόροι λυσσάνε να μας πείσουν πως οι εξεγερμένοι βαδίζουν με το φτυάρι ταφής τους στην πλάτη. Δε μας ξενίζουν καθόλου οι καταδικαστικές αποφάσεις υπερβολής, τα αντιτρομοκρατικά νομοθετήματα και οι εκστρατείες διώξεων. Δεν είναι άλλωστε παρά μερικές ακόμη εκφάνσεις της κοινωνίας φυλακής, δίπλα στην πανοπτική εποπτεία των κινήσεων, ή την εθελούσια ταξινόμηση σε λίστες προσώπων. Ο δικαστής επικυρώνει πως όποιος δεν χωρά στον ολοκληρωτισμό της αφομοίωσης και της μαζικής, εξατομικευμένης ομοιογένειας αποπέμπεται στην ειρκτή. Εν τέλει αποδεικνύει πως και μόνο οι επιφάσεις σωφρονισμού αποτελούν υπερφίαλες δηλώσεις γελοιότητας. Τα βρώμικα στόματα των δικαστών μηρυκάζουν την παραίτηση ξερνώντας καταδίκες. Έμμισθα θύματα της πλέον άθλιας διανοητικής τους εξαχρείωσης, νυσταλέα κουρελιάζουν τις ημέρες τους αναζητώντας και κατασκευάζοντας ενόχους. Διαδικασία επικουρούμενη από την με νομική σφραγίδα, ποινικοποίηση της αξιοπρέπειας και την πανηγυρική αθώωση και καθαγίαση συνάμα της υποτέλειας.

Όταν η κατάσταση εξαίρεσης καθίσταται ο κανόνας, τότε κάθε κανόνας είναι εξαιρετέος. Η τρομουστερία της Δύσης απέναντι στον μπαμπούλα του Ισλαμικού Κράτους έχει παράξει τα κατάλληλα νομικά παραπετάσματα για την εξαπόλυση ενός κυνηγιού μαγισσών ενάντια στους εξεγερμένους αναρχικούς. Η προσπάθεια αυτή συντελείται υπό το φως μιας θεαματικής τρομοβόρας εξίσωσης κάθε μη κρατικής βίας με μια εξωγενή απειλή, αξιοποιήσιμη από το κράτος ως μέσο για την συσπείρωση του ανθρώπινου δυναμικού γύρω από την κλονισμένη νομιμότητα του.

Το νομικό οπλοστάσιο των κρατών επεκτείνεται ουσιαστικά με εγκλήματα λόγου. Το σύγχρονο ιδιώνυμο στην Ελλάδα ήλθε στο προσκήνιο στα μουλωχτά με πρόταση Κοντονή για πρόσθεση επιπλέον παραγράφων στις τρομοδιατάξεις 187,187Α κατευθυνόμενων στην κατηγορία της διέγερσης. Η κρυπτικότητα και η ταχεία εξαφάνιση από το προσκήνιο των νέων παραγράφων υπονοεί τη σιγουριά με την οποία θα επιστρέψουν σε χρόνο μυωπικό από πλευράς αντιδράσεων. Ταυτόχρονα οι υποθέσεις Hριάννας και Θεοφίλου αποδεικνύουν περίτρανα ακόμα και στους πιο δύσπιστους πως το δικαϊκό σύστημα μιμούμενο τους εντεινόμενους ρυθμούς κατασκευής κοινωνικής εργασίας χάριν της αξιοποίησης του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, σπεύδει να αμβλύνει το πεδίο ελέγχου του προκειμένου να αξιοποιηθεί το ίδιο ως διαδικασία τιμωρίας. Μια διαδικασία τυφλή, σε διαρκή προσπάθεια να δηλώσει παρόν σε έναν κόσμο ετοιμόρροπο υπό το βάρος της μηδαμινότητας του. Τοιουτοτρόπως η γενικευμένη υποτίμηση κάθε επιμέρους, συγκεκριμένης δραστηριότητας, αναπόδραστα αποδίδει την υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και του ζωντανού χρόνου διαμέσου της μετατροπής τους σε αφηρημένα κοινωνικά προϊόντα νεκρού χρόνου στα κάτεργα της δημοκρατίας.

Έχουμε ήδη αναφερθεί εκτενώς στην επιχείρηση scripta manent στην Ιταλία κατά την διάρκεια των πρώτων διώξεων. Τώρα, το Ιταλικό κράτος στοχοποιεί με βάση τη διάταξη 270Α αλλά και το άρθρο 414 συντρόφους του Croce Nera Anarchica, Radioazione.org και Anarchia.info. Είναι φανερό πλέον πως στην Ιταλική επικράτεια, το κράτος έχοντας ξεμπερδέψει με τα ξεδοντιάρικα, ακίνδυνα εκθέματα του κοινωνικού αναρχισμού, έχει την δυνατότητα να συγκεντρώσει την προσοχή του στις επιθετικές επαναστατικές τάσεις και τις άτυπες αναρχικές δομές που παραμένουν με συνέπεια σε θέση μάχης έναντια στην κυριαρχία. Συνεχίζουμε, μονίμως σε επιφυλακή, να αναλύουμε τον εχθρό και να υπρασπίζουμε τις δομές μας πάντα στο πλάϊ των συντρόφων μας.

Mηδενιστική επίθεση στην κοινωνία του ελέγχου, στο δίκαιο της και τις αξίες που αυτή εκπροσωπεί.

Συνθέμελα να καεί η κάθε φυλακή.

Σύμπραξη Αναρχικών – Consumimur Igni

Κάποια από τα συνθήματα: