Είναι φορές που δε νιώθουμε τα χεληδόνια
πώς πετούν πάνω απ’ τα σκυφτά κεφάλια μας.
Είναι φορές που δε νιώθουμε τις σφαίρες
πώς πετούν δίπλα απ’ τα πρόσωπά μας τα μουντά.
Κάπου κάπου δεν κατανοούμε το βάρος του κορμιού
που πέφτει κι αγκαλιάζει το χώμα όπως οι ρίζες των ψηλότερων δέντρων.
Και πόσο μοιάζουν οι σταγόνες του αίματος μ’ αυτές της καταιγίδας.
Είναι η σκιά των πεύκων κι αυτός ο ήλιος από πίσω που μας γαληνεύουν, κι αυτό το αίμα κι αυτή η σιωπή που σπέρνουν ρίγη και θύελλες, κι αυτός ο θάνατος που, όσο μας τυραννά, άλλο τόσο μας λευτερώνει.
Γιατί τη στιγμή που κοιτάς κατάματα τον θάνατο,
είναι κι η στιγμή που τον καθαιρείς.
Και τότε, τα πιο ψηλά βουνά δε φτάνουν να σμιλέψουν τ’ όνομά σου, οι πιο βροντερές ιαχές δεν είναι ικανές να αντηχήσουν το μεγαλείο σου, η λέξη Ζωή φαντάζει μικρή για να χαρακτηρίσει την ύπαρξή σου, κι ο πιο περίτεχνος λόγος φτωχότατος για να περιγράψει το σθένος και την ομορφιά σου.
Χρήστος Τσουτσουβής – 15/05/1985
Mauricio Morales – 22/05/2009
Σπύρος Δραβίλας – 29/05/2015
ΟΙ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Consumimur Igni
Συμβούλιο για τη διατήρηση της μνήμης